Μερικές ιστορικές σημειώσεις
Η ελληνική κουζίνα γεννήθηκε στην Ελλάδα και στις αποικίες της Magna Grecia και έχει επηρεάσει τα έθιμα της νότιας Ιταλίας μας.
Ήδη από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι Έλληνες μάγειρες είχαν μεγάλη ζήτηση, τους έτρεφαν μεγάλη εκτίμηση οι πλούσιοι Ρωμαίοι και πλήρωναν αδρά.
Η ελληνική κουζίνα
Διαβάζοντας τα διάφορα site ανακάλυψα ότι «Ένα πολύ περίεργο είναι ότι το λευκό καπέλο που σήμερα χαρακτηρίζει σεφ από όλο τον κόσμο γεννήθηκε στην Ελλάδα. Στο Μεσαίωνα οι μάγειρες που δούλευαν στις κουζίνες των ελληνικών μοναστηριών φορούσαν ψηλά λευκά καπέλα για να ξεχωρίζουν από τους μοναχούς που φορούσαν ψηλά αλλά μαύρα καπέλα». Και προσθέτω, με την πτώση της Κωσταντινούπολης, τόσοι μάγειρες όσοι και συγγραφείς, διανοούμενοι, επιστήμονες, καλλιτέχνες κατέφυγαν στην Ευρώπη εκείνων των καιρών.
Στην Ελλάδα από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα δεν χρησιμοποιούνται τα διάφορα μαθήματα, δεν υπάρχει πρώτο, δεύτερο πιάτο κ.λπ. Συνήθως ξεκινά με τα «Μεσεντάκια» που παραμένουν στο τραπέζι ακόμα και όταν φέρεται το κυρίως πιάτο. Οι σαλάτες και η φέτα δεν λείπουν ποτέ από ένα ελληνικό τραπέζι.
Οι Έλληνες συναναστρέφονται στο τραπέζι, συναντιούνται με την οικογένεια και τους φίλους, μιλάνε, τρώνε χωρίς βιασύνη, γουλιά, τραγουδούν και χορεύουν και πάνε να φάνε τα «Μεσεντάκια» και ό,τι περισσεύει στο τραπέζι. Δεν είναι ασυνήθιστο να βρίσκεις φρούτα και καφέ στο τραπέζι με ανθρώπους γύρω να τρώνε ακόμα φέτα ή ντολμαδάκια. Η λέξη «Συμπόσιο» είναι ξεκάθαρα ελληνική, που σημαίνει να τρως, να πίνεις και να είσαι παρέα.
Η ατμόσφαιρα σε μια ταβέρνα είναι σαν στο σπίτι!
Καθησυχαστικό, ήρεμο, γιορτινό. Για έναν Έλληνα, το φαγητό δεν είναι απλώς να τρώει και να κουβεντιάζει πριν πάει σινεμά ή ντίσκο. Για έναν Έλληνα το φαγητό είναι ήδη όλο αυτό.
Λίγο ιστορία
Μία από τις ελληνικές θεές ήταν η Δήμητρα, η θεά των καλλιεργειών και της γης. Τόσο το ψωμί όσο και το κρασί και τα επιδόρπια είχαν θεμελιώδη ρόλο στη ζωή, την κουζίνα και το πνεύμα των Ελλήνων.
Το ψωμί ήταν αρχικά πιαδίνα, πιάτα πιάτα, από κριθάρι, μετά το έφτιαχναν με διάφορα δημητριακά και αρωματισμένο με λάδι, γάλα, αρωματισμένο με μυρωδικά και ρίζες. Το ανακάτευαν με νερό αλλά και με κρασί και λάδι. Το έκαναν αλμυρό ή γλυκό. Το μαγείρεψαν στο φούρνο, στα κάρβουνα, κάτω από τη στάχτη. Το ψωμί ήταν σημαντικό, και είναι ακόμα και σήμερα, για τους Έλληνες το ψωμί (σαν φέτα) τρώγεται με ΟΛΑ... ακόμα και με ζυμαρικά!
Το ελληνικό ψωμί είναι καλό, νόστιμο, μυρωδάτο. Ακόμα κι αν το ψωμί «ευρωπαϊκού τύπου» βρίσκεται πλέον στα ελληνικά αρτοποιεία, το ελληνικό ψωμί εξακολουθεί να είναι το πιο νόστιμο, αυτό που κρατάει περισσότερο, για να μην αναφέρουμε το «Χωριάτικο Ψωμί» που είναι το πιο «χωριάτικο» ψωμί.
Πάλι με αλεύρι φτιάχνονται οι «πίτες», τι θαύμα αυτή που φτιάχνεται από κανένα, και μαγειρεύεται σε ξυλόφουρνο ή και στον φούρνο του αρτοποιού (στην Ελλάδα συνηθίζεται ακόμα να τα πηγαίνουν στον φούρναρη για να μαγειρέψουν πιάτα) . Πίττα, αλεύρι επεξεργασμένο, ζυμωτό ή όχι, τυλιγμένο λεπτό ή πολύ λεπτό και γεμάτο με άπειρα συστατικά από τα οποία πήρε το όνομά του, όπως τιρόπιτα (του τυριού που συνήθως είναι φέτα), κολοκυθόπιτα (από κολοκυθάκια), μελιτζανόπιτα ( μελιτζάνας) Κοτόπιτα (από κοτόπουλο) Κρεατόπιτα (από κιμά), Ρεβυθόπιτα (από ρεβίθια), Τζαλατόπιτα (με κρέμα) κ.λπ. Στη συνέχεια φτιάχνονται στο μεγάλο τηγάνι, ή επινοεί κανείς μεμονωμένα σχήματα και φεύγουμε. Είναι μια τέχνη που αναπτύχθηκε κατ' εξοχήν στην Ελλάδα της Μικράς Ασίας (Πόντος) η οποία, όταν οι πάπες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα, εμπλούτισε τις συνταγές των Ελλήνων νοικοκυρών.
Ας μην ξεχνάμε τον Διόνυσο, τον Θεό του κρασιού και όχι χωρίς λόγο
Το κρασί, όπως το ψωμί και τα γλυκά, είχαν θεμελιώδη ρόλο στη ζωή, την κουζίνα και το πνεύμα των Ελλήνων. Η Ελλάδα είναι η χώρα προέλευσης των κρασιών που φτάνουν ως τις μέρες μας από την αρχαιότητα.
Ελληνικό κρασί
Αν σκεφτούμε τα σημερινά κρασιά ελεγχόμενης προέλευσης, μπορούμε να πούμε ότι τα κρασιά της Χίου και της Θάσου ήταν τα πρώτα κρασιά ελεγχόμενης προέλευσης της αρχαιότητας, ήταν γνωστά σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Στην Ελλάδα η παραγωγή κρασιού εγκαταλείφθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο για λόγους πολέμων και καταλήψεων, όσο και για κοινωνικούς λόγους και φυσικές καταστροφές. Υπάρχουν οινοποιεία με ιστορία αιώνων, αλλά η μεγάλη παραγωγή, η προσοχή στις καλλιέργειες και η χρήση καινοτομιών ξεκίνησαν μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Δεν είναι λίγες οι ελληνικές εταιρείες που έχουν κερδίσει διεθνή βραβεία για τις παραγωγές τους. Τα ελληνικά κρασιά πρέπει να δοκιμάζονται έχοντας κατά νου ότι παράγονται σε διαφορετικά περιβάλλοντα, εδάφη και κλιματικές συνθήκες από δυτικά κρασιά.
Η τελετουργία του ελληνικού καφέ
Το Kafeneion είναι το μέρος για να πιουν καφέ, μετά άρχισαν να παίζουν «τάβλι» ένα είδος τάβλι και μετά πέρασαν στα χαρτιά, το σκάκι και το πούλι. Ο καφές στην Ελλάδα είναι μια πραγματική ιεροτελεστία και τον απολαμβάνουμε σιγά σιγά, αφού τον αφήσουμε να κατακαθίσει για λίγα λεπτά.
Το Καφενείο και ο ελληνικός καφές
Ο καφές δεν έχει ελληνική προέλευση, ωστόσο το πρώτο «Καφενείον» εγκαινιάστηκε από Έλληνες, στην Κωνσταντινούπολη, μετά την κατάληψη της πρωτεύουσας του Βυζαντίου από τους Τούρκους. Δεν χρειάστηκαν πολλά για να επεκταθεί το «Καφενείο» σε όλη την επικράτεια και μέσω της μετανάστευσης των Ελλήνων στην Ευρώπη μετά την Τουρκοκρατία, πιάστηκαν και σε ευρωπαϊκές πόλεις και πρωτεύουσες. Τα πρώτα καφενεία στη Ρώμη και στη Βενετία ανήκαν σε Έλληνες. Η πραγματική επιτυχία του Coffee ήρθε όταν προσγειώθηκε στον Νέο Κόσμο, στην Αμερική. Επί του παρόντος, ο μεγαλύτερος παραγωγός καφέ είναι η Βραζιλία.
Ο ελληνικός καφές παρασκευάζεται βράζοντας τον καφέ (που είναι πολύ ψιλοαλεσμένος, σχεδόν σαν ζάχαρη άχνη) μαζί με τη ζάχαρη, παραδοσιακά σε χάλκινες κατσαρόλες. Μόλις ο καφές κάνει το «καιμάκι» (αφρός) αφαιρείται από τη φωτιά και αδειάζεται στο φλιτζάνι.
Στην Ελλάδα πίνεται και άλλο είδος καφέ. Σκεφτείτε, οι Έλληνες επινόησαν έναν καφέ για ζεστά καλοκαίρια, για να τον πίνουν κρύο με πάγο (σε κυβάκια ή θρυμματισμένο), χρησιμοποιώντας το Nescafè (από το Nestlè), και οι Γάλλοι τουρίστες του έχουν δώσει το όνομα «Frappe».
Στο «Καφενείον» ο ταχυδρόμος παρέδωσε τα γράμματα και ο κύριος τα διάβασε και απάντησε γράφοντας εκ μέρους του λαού. Συζητάμε, ανταλλάσσουμε νέα, περνάμε χρόνο μαζί, περνάμε τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Στα χωριά είναι σχεδόν η αγορά των αρχαίων χρόνων, ένα σαλόνι ανοιχτό για όλους ακόμα κι αν, παραδοσιακά, ήταν (και σε μερικά χωριά εξακολουθεί να είναι) a place_cc781905-5cde-3194- bb3b-136bad5cf58d_ αρσενικό. Είναι ως επί το πλείστον σπαρταριστές, με a ατμόσφαιρα δεκαετίας του τριάντα, παλιομοδίτικα αλλά αυθεντικά καρέκλες και τραπέζια.
